De cijfers zijn helder: het ziekteverzuim in de zorg ligt inmiddels op 8,1%. In de GGZ is langdurig verzuim zelfs bovengemiddeld. En burn-out is de meest voorkomende reden van langdurige uitval. Recente cijfers van TNO laten zien hoe zorgmedewerkers onder druk staan.

De oorzaak? In driekwart van de gevallen: het werk zelf.

Wie in zorgorganisaties werkt, weet dat niet alles in cijfers en protocollen te vangen is. Je voelt het in jezelf, in een team. In het zwijgen in en na de overdracht. In het ‘we redden het wel’ dat zelden nog overtuigt voor jezelf en de ander niet. Of in cynische grapjes om de onderliggende gevoelens van onmacht te verbergen. Psychosociale belasting is lang niet altijd zichtbaar, maar des te voelbaarder. De gevolgen van incidenten en werkdruk zijn vaak niet tastbaar in maat en getal. Ze komen enkel aan de oppervlakte als je het echte gesprek met elkaar aan gaat en daar de ruimte voor vindt. Toch blijft de aanpak voor gevolgen van werkstress vaak procedureel of beperkt tot losse interventies. Terwijl wat nodig is, is een cultuurverandering waarin oprechte openheid de norm is. Niet altijd makkelijk, maar o zo belangrijk.

Duurzame inzetbaarheid vraagt om meer dan individuele fitheid. Het vraagt om een cultuur waarin er de veiligheid, erkenning, en ruimte is om te zeggen: ‘Ik weet het even niet.’ Onze programma’s zoals de reflectiedag voor zorgprofessionals en de trainingsdag voor jonge artsen bieden precies die ruimte — voor reflectie, herstel in jezelf, je verbinding tussen hart en hoofd en daarmee balans en evenwicht, juist ook met de mensen met wie je samenwerkt.

Een dag reflectie, in de rust van Drenthe. Buiten de lijnen van hiërarchische verhoudingen. Even zijn omdat dat het begin van verandering is. Mét impact op lange termijn, voor jezelf en in je team.